Küçük Bir Çocuğun Gözünden Paris - Yıl 1954

Anneme ve babama minnettarım. Beni sadece gezdirmediler, yeni bir kültür nasıl tanınır, onu bana yerinde öğrettiler. Aradan neredeyse 60 yıl geçtiği halde o yaşlarda bile beni çok etkileyen Paris'e 6. kez giderek fotoğraflarımın olduğu yerleri tekrar görüntülemek istedim. Beş yaşında ufacık bir çocukken babamın yoğun ısrarlarıyla heykellere tırmanır, objektife bakar, gülümser, bir an evvel görevimi bitirmek isterdim. Yıllar sonra aynı yerlere tekrar gidip gönüllü poz vereceğim aklıma gelmezdi. 

Versailles Sarayı'nın bahçesi- Avrupa'nın başkenti Paris hiç değişmemiş. Versailles Sarayı'nın bahçesindeki heykeller yerli yerinde, ne kıran olmuş ne de zarar görmüşler. Değişiklik olarak eskiye oranla çok fazla ziyaretçi vardı. Fonda, sol köşede eski ağaçlar yenilenmiş, yüksek bir çit ilave edilmiş. 

Eyfel Kulesi'nin dört ayağından birinde bulunan gölet ve şelale de yerli yerindeydi. Eski fotoğraftaki yaşlı ağacı göremedim. Gölet ve yeşil alan telle çevrilip koruma altına alınmış. Çocukluk fotoğrafımdaki gibi şık kıyafetlerle poz vermeyi ne kadar çok istesem de Paris sokaklarını adım adım dolaşmak için en mantıklı, en pratik yol spor giyinmekti... 

Etoile Meydanı'nda Zafer Takı'nı çevreleyen zincirlerin baklaları ve döşeme taşları değiştirilmemiş, yenilense bile aynı tasarım korunmuş. Bu zincirlerin üzerine oturup poz verdiğim günlerde büyük bir Peter Pan hayranıydım. Peter Pan şapkamı başımdan eksik etmezdim. Aynı yerde aynı pozu tekrar verdiğimde tedirgin, rahatsız görüntümün sebebi beş yaşımdan bu yana epeyce büyümüş olmam:) Demek ki Paris'i Paris yapan buymuş diye düşündüm. Eski bir dostumu bulmuş gibiyim. Doğup büyüdüğüm İstanbul ise artık bana çok yabancı. Onunla ilgili bütün anılarım silinmiş gibi.