2014-05-07 00:24:46
“Kün-Ay”ın masalsı bir anlatımı vardır. Türk kültüründe Güneş ve Ay (“Kün-Ay”) hükümdarlık uğuru ve astrolojik bir simgedir. Hanlar doğan güneşe hürmet eder ve onu sayarlardı. Yeni yıl ekinoks zamanında (gece ile gündüz süreleri eşitken) kutlanırdı (1). “Kün-Ay” bu dönemin simgesidir.
Yaşamımızda ve geleneklerimizde Orta Asya ve şamanizmle ilgili pek çok unsur bulunur. “Kün-Ay” simgesi Osmanlılar’da da kullanılmıştır. Biz de bu simgeyi günümüzde aydınlatma elemanı olarak tasarlayıp kullandık.
Eski destanlarda kainat hakkındaki ilk düşüncelere göre:
Gök parlaktır, Yer karanlıktır
Güneş parlaktır, Ay karanlıktır
Ateş parlaktır, Su karanlıktır
Yerli-göklü, dişili-erkekli unsurlar kavuşursa bütün canlı ve cansız, iki türlü varlık doğar. Güneş ve ay kavuşarak yol alır. Bundan dolayı dört mevsim olur.(2)
Mitolojideki Ay ve Güneş simgelerini ve bunların zıt ilişkisini aydınlatma elemanı tasarımında kullandık. Karanlık olan Ay siyah metal malzemeden, parlak olan Güneş ise pirinç çemberden yapılmıştır. Işık kaynağı siyah metalden yapılan hilalin içindedir. Dünyanın ışık kaynakları Güneş ve Ay "Kün-Ay" ayaklı lamba tasarımında birbirine kavuşur, konut (ev), turizm işletmeleri (otel, restoran, kafe), resepsiyon, lobi, sağlık kuruluşları, eğitim kuruluşları ve ofisler gibi mekanları aydınlatır.
Kaynaklar:
(1) Esin, Emel, Türk Kozmolojisine Giriş, Kabalcı Yayınevi, s. 148, 2001
(2) Çoruhlu, Yaşar, Türk Mitolojisinin Anahatları, Kabalcı Yayınevi, 2000
